كارایی بازدارندگی هسته ای - رابرت جرویس در 26 صفحه word قابل ویرایش با فرمت doc

كارایی بازدارندگی هسته ای

رابرت جرویس

شاید برجسته ترین ویژگی جهان پس از جنگ همان باشد كه - آن را می توان پس از جنگ نامید زیرا كه قدرتهای بزرگ از سال 1945 با یكدیگر جنگ نكرده اند. چنین دوره طولانی از صلح در میان دولتهای قدرتمند بی سابقه است. چیزی كه تقریباً غیر معمول است ، عبارت می باشد از احتیاطی كه ابرقدرتها در مقابل یكدیگر بكار می بردند. اگر چه غالباً روابط ابرقدرت ها را به صورت بازی بزدل مطرح می كنیم ولی در حقیقت ایالات متحده و اتحاد شوروی هیچگاه همانند نوجوانان بی باك عمل نكرده اند. در حقیقت بحران های ابرقدرت ها همچون جنگ های گذشته به ندرت اتفاق می افتاد. اگر چه ممكن است كسی از بحران 1973 بگوید ولی در طول یك ربع قرن هیچ بحران جدی و شدید وجود نداشته است. به علاوه ،‌در همان بحران های ایجاد شده هم ، هر طرف به دنبال این بود تا امتیاز دهد كه از نزدیك شدن به لبة جنگ جلوگیری شود. بنابراین چیزی كه ما در بحران موشكی كوبا شاهد بودیم ، نوعی مصالحه بود تا پیروزی آمریكا ، كندی مایل نبود كه از تمام مشوق ها دست بكشد و روس ها را به استفادة از زور مجبور سازد یا حتی باعث تدوام رویارویی شكننده گردد.

نسبت دادن این تأثیرات به وجود تسلیحات هسته ای معمولی و متعارف بوده است. به این دلیل كه هیچ طرف نمی توانست با موفقیت در یك جنگ تمام عیار از خود حمایت كند، هیچ نوع پیروزی نمی توانست وجود داشته باشد یا همانطور كه جان مولر بیان می دارد ،‌هیچ طرف نمی توانست از آن سود ببرد. البته این بدان معنی نیست كه جنگ روی نخواهد داد. آغاز جنگی كه انتظار پیروزی از آن نمی رود منطقی و عقلانی است ،‌اگر این اعتقاد وجود داشته باشد كه نتایج احتمالی جنگ نكردن به مراتب بدتر از جنگ كردن باشد. جنگ همچنین می تواند از طریق اشتباه ، از دست دادن كنترل یا عدم عقلانیت روی دهد. اما اگر تصمیم گیرندگان منطقی باشند صلح محتمل ترین نتیجه خواهد بود. بعلاوه ،‌تسلیحات هسته ای می تواند توضیح دهندة احتیاط ابرقدرت ها باشد: زمانیكه هزینة دنبال كردن دستاوردها تخریب و نابودی كلی می باشد، تعادل و میانه روی منطقی می باشد.

برخی از تحلیلگران بحث كرده اند كه این تأثیرات یا روی نداده است یا اینكه احتمالاً در آینده تداوم نخواهند داشت. پس فرد ایكل Fred Ikle در پرسیدن این سؤال تنها نیست كه آیا بازدارندگی هسته ای می تواند تا آخر این قرن ادامه یابد یا نه .اغلب ادعا شده است كه تهدید انتقام همه جانبه تنها به عنوان پاسخی برای حمله همه جانبة طرف دیگر باورپذیر است: از اینرو رابرت مك ناما را با تحلیل های محافظه كارتری كه نظراتشان با نظر وی هیچ اشتراكی ندارند و بیان می دارند كه تنها هدف نیروی استراتژیك خود برای استفادة نخست است ، موافقت می كند. بنابراین در بهترین حالت تسلیحات هسته ای ، صلح هسته ای را به بار خواهند آورد؛ آنها استفادة از سطوح پایین تر خشونت را جلوگیری نمی كنند – و حتی ممكن است این سطوح را نیز تسهیل كنند. از اینرو جای تعجب نیست كه برخی ناظران ماجراجویی شوروی بویژه در آفریقا را به توانایی روسیه در استفاده از بن بست هسته ای به عنوان سپری می دانند كه به دلیل آن می توانند كمك نظامی كرده و حتی نیروهای خود را در مناطقی كه سابقاً كنترلی بر آن نداشتند مستقر سازند. به نظر می رسد كه میانه روی ذكر شده تنها یك طرفه باشد. در حقیقت ، سیاست دفاعی آمریكا در دهة گذشته توسط نیاز به ایجاد انتخاب های هسته ای محدود برای بازداشتن هجوم شوروی جهت گیری شده بود، هجومی كه ارزش های ما را تهدید و نابودی ایالات متحده را در پی داشت.

به علاوه ، درست است كه تسلیحات هسته ای می تواند به نگهداشتن صلح بین ایالات متحده و شوروی كمك كرده باشد، ولی احتمالات ناخجسته برای آینده ، به تجربه های دیگر دولت ها مربوط می شود. متحدان دولت های دارای تسلیحات هسته ای مورد حمله قرار گرفته اند: ویتنام بر كامبوج غلبه كرد و چین هم به ویتنام حمله كرد . دو قدرت هسته ای با یكدیگر جنگ كرده اند البته در مقیاسی پایین : روسیه و چین در مرزهای مشترك خود زد و خورد داشته اند. حتی یك قدرت غیر هسته ای نیز سرزمین قلب یك قدرت هسته ای را تهدید كرده است: سوریه تقریباً اسراییل را در سال 1973 از بلندیهای جولان عقب راند و هیچ دلیلی برای اسراییل وجود نداشت كه مطمئن باشد . سوریه مبادرت به حركت به سمت اسراییل نخواهد كرد. برخی از آنهایی كه انتظار ندارند ایالات متحده با چنین تهدیدی روبرو گردد ، پیش بینی كرده اند كه تأكید مداوم بر تهدید تخریب متقابل نهایتاً به از بین رفتن روحیة غرب منجر خواهد شد. گفتن اینكه جمهوریهای دمكراتیك كه امنیت شان به نابودی گستردة شهروندان وابسته است ، بدون ایجاد صلح و خلع سلاح یكجانبه می توانند به صلح برسند، غیر ممكن است.

جان مولر نوع دیگری از چالش برای ادعاهای یك انقلاب هسته ای را مطرح كرده است. او نه وجود الگوی صلح و ثبات بلكه موضوع منتسب شده را مورد اعتراض قرار می دهد. تسلیحات هسته ای اساساً برای این تأثیر نامناسب هستند؛ مدرنیته و تسلیحات غیر هسته ای مخرب ما را تا حد زیادی به همان موقعیتی نزدیك كرده است كه شكافت اتم ممكن نبوده است. برخی از تجدید نظر طلبی های اگاهانه ما را به تفكر در سوال هایی وادار می كند كه جوابهایشان كاملاً واضح و آشكار است. ولی فكر می كنم كه عقلانیت سنتی درستی و صحت خود را نشان می دهد. معهذا در بحث های مولر قدرت زیادی است بویژه در اهمیت آنچه كه او ثبات كلی می نامد و این حقیقت را یادآور می سازد كه فاجعه آمیز بودن جنگ هسته ای به معنی این نیست كه جنگ های متعارف آسان و غیر مخرب می باشند.

گفته مولر در اینكه اتم دارای قدرت جادویی نیست ، صحیح و درست می باشد. اگر چه شكافت اتمی مسایل جانبی زیادی همچون بارش رادیواكتیو و امواج الكترو مغناطیسی ایجاد می كند ولی مورد مهمی در رابطه با این حقیقت كه مردم ، تسلیحات ، صنعت و كشاورزی در نتیجة نوع ویژه ای از انفجار نابود می شوند وجود ندارد. چیزی كه مهم است عبارت می باشد از تأثیرات سیاسی تسلیحات هسته ای نه صدمات و آسیب های فیزیكی و شیمیایی انفجار. ما نیاز داریم تا مشخص كنیم كه این تأثیرات چه هستند ،‌چگونه ایجاد شده اند و اینكه آیا تسلیحات متعارف مدرن از آنها الگوبرداری خواهند كرد.

تأثیرات سیاسی تسلیحات هسته ای

وجود ذخایر عظیم تسلیحات هسته ای از سه جنبه بر سیاست ابرقدرت ها تأثیر می گذارد. دو تا از این جنبه ها آشنا هستند: اول اینكه ویرانگری و تخریب یك جنگ همه جانبه به طور غیر قابل تصوری عظیم خواهد بود. دوم اینكه هیچكدام از طرفین- و در حقیقت طرف های سوم هم – از این تخریب و بلا در امان نخواهد بود. همانگونه كه برنارد برودی ، توماس سیلنگ و بسیاری از اشخاص دیگر ذكر كرده اند ،‌چیزی كه در مورد تسلیحات هسته ای مهم می باشد قتل عام نیست بلكه كشتن متقابل است. بدین معنی كه هیچ كشوری نمی تواند در جنگ همه جانبة هسته ای پیروز باشد، در این مورد نه تنها اجتناب از جنگ بهتر از مبادرت به جنگ است بلكه همچنین بهتر است تا برای اجتناب از جنگ امتیازاتی نیز اعطاء گردد. باید ذكر كرد كه اگر چه بسیاری از جنگ های گذشته نظیر جنگ جهانی دوم برای تمام متحدان به غیر از ایالات متحده (و شاید اتحاد جماهیر شوروی) اولین آزمایش را پشت سر نگذاشتند ولی دومین آزمایش را پشت سر خواهند گذاشت. به عنوان مثال ، اگر چه بریتانیا و فرانسه موقعیت خود را بوسیله جنگ بهبود نبخشیدند،‌ولی وضعیت آن ها بهتر از زمانی بود كه اگر نازیها پیروز می شدند. بنابراین جنگ برای آنها معنا داشت حتی اگر همانطور كه در آغاز جنگ
می ترسیدند،‌هیچ سودی از جنگ نصیبشان نمی شد. بعلاوه اگر متحدین در جنگ شكست خودرند، آلمانها – یا حداقل نازی ها - پیروزی كوچكی به دست آوردند، حتی اگر هزینة آن بسیار زیاد بوده باشد. اما همانطور كه ریگان و گورباچف در بیانیه مشترك خود بعد از جلسه سران در نوامبر 1985 تأیید كردند ، در یك جنگ هسته ای

جهت دریافت فایل كارایی بازدارندگی هسته ای - رابرت جرویس لطفا آن را خریداری نمایید